de Echte Verkenning
Na een onrustige nacht, zetten we de wekker om 7:15. Een heerlijk ontbijt , met ei en al, gaat ons deugd doen. Kwestie van er kloek op te staan. Voorlopig droog. Er priemt zelfs een zonnestraal door de wolken. Heerlijk. mijne maat zet de motoren buiten en de chillervrouwen begeleiden ons naar het beginpunt : Troué d'Arenberg. Het is er nog verbazend kalm. Tijd om ons in de hel te duiken. En ik kan jullie verzekeren, ze liggen er nogsteeds rotslecht bij. Hier komt het peloton met een snelheid van 60/ Uur ingedoken. Onvoorstelbaar. Echt. Dit moet je met je eigen ogen zien. En vooral aan al je knoken voelen. Iedere keer opnieuw groeit mijn bewondering voor de renners. Pfff. Gekkenwerk. Ze zijn de nadars nog aan het plaatsen en we moeten onze weg met de nodige fantasie verderzetten. De ene strook volgt na de andere. Van de hel gesproken. We spreken ergens in een dorpje af om met de chillervrouwen een koffie te drinken. Leuke locatie, helemaal weggestoken. Toch doet de locatie bepaling zijn werk. Al moet het gezegd , dat we soms heel slechte verbinding hebben. Mijn oog valt op de daken. Hier zie je nog antennes op de daken, om televisie beelden te capteren. Ver terug in de tijd. Dat dit nog bestaat.
Verder terug verkennen. Nu het nog droog is. We moeten op een strook uitwijken op een patattenveld. Omdat ze de kasseien aan het borstelen zijn. Plots zien we een bende motoren en auto's op ons afkomen. De Shimano ploeg. Een bende neutrale herstellers, die renners die geen ploegwagens bij zich hebben, moeten depaneren. Hier ruiken we ons moment. Vlug springen we op onze machine en sluiten aan bij die verkenners. Heerlijk. Gas open en knallen. Een stofwolk tot gevolg. We wanen ons nu echt in de koers. Alle verkeer stopt, om ons door te laten. En hier en daar worden er gezwaaid naar ons. Chillerman is hier bekend precies. Een paar keer krijg ik de vraag of ik journalist ben. A non monsieur, je suis Homme de tranquille. Dit slaat natuurlijk nergens op, but who cares.
Aan de molen laten we de Shimano ploeg voor wat het is. Tijd om zelf een praatje te gaan maken met de vele campers die er reeds van gisteren geposteerd zijn. Heerlijk. Verder nog een afspraak met de vrouwen, om een sandwich binnen te trekken. En dan rechtstreeks naar Roubaix.
Aangekomen aan de piste, gaan de beloofde hemelsluizen open. En het stopt niet meer. Helaas. Nog vlug een koffie en dan begint de echte hel. In de regen naar huis. Iets om vlug te vergeten. Mijn lijf staat vol stress. Geen zicht door het vizier, de gps flipt, en we worden steeds natter en doorweekter. Mijn maat verliest efkes zijn evenwicht( gelukkig zonder gevolg) en plots verliezen we elkaar. Ook dat nog. Ik besluit dan maar alleen verder te rijden, hij doet blijkbaar hetzelfde . Om elkaar op de snelweg terug tegen te komen. Ik met een gigantisch ei in mijn broek, hij op routine. Elk onze eigen weg verder. Om beiden heelhuids , maar blauw van de kou en verkluimd terug in Gent toe te komen.
Het was een prachtige uitstap, alleen de laatste 60 km waren er teveel aan. Om vlug te vergeten.
Bedankt voor de vele reacties.
En tot een volgend Chill reisje of uitstap
Was getekend
Uw dienaar
Chilled keer een beetse, Chillerman!
Was weer giestig om te lezen 🥰
Jammer dat ik geen meldingen kreeg, hoewel ik aangemeld was en ben.
🤗🤗🤗